Czym jest warstwa 1 i warstwa 2 w blockchainie?

Fraza "Layer-1" odnosi się do podstawowej architektury blockchain. Z drugiej strony, warstwa 2 to sieć, która znajduje się na szczycie podstawowego łańcucha bloków. Weźmy pod uwagę Lightning Network i Bitcoina. Bitcoin jest siecią warstwy 1, podczas gdy Lightning Network jest siecią warstwy 2. Sprawdźmy rozwiązania dla każdej warstwy, nad którymi pracują firmy.

Dobrymi przykładami rozwiązań dla warstwy 2 są:

-        Zagnieżdżone blockchainy

-        Kanały stanowe

OmiseGO, aplikacja oparta na Ethereum, pracuje obecnie nad warstwowym rozwiązaniem blockchain o nazwie Plasma. Idea architektoniczna Plasma jest prosta: główny, bazowy blockchain zapewni podstawowe zasady dla całego systemu. Nie będzie on bezpośrednio uczestniczył w żadnych działaniach, dopóki nie będzie wymagany do rozstrzygnięcia jakichkolwiek kwestii. Na szczycie głównego łańcucha będą znajdować się liczne poziomy blockchainów. Poziomy te będą połączone ze sobą, tworząc łańcuch rodzic-dziecko. Łańcuch nadrzędny rozdziela zadania do swoich łańcuchów podrzędnych. Następnie łańcuchy podrzędne wykonują te czynności i zgłaszają wyniki do łańcucha nadrzędnego. Znacznie zmniejsza to obciążenie łańcuchów głównych i zwiększa skalowalność.

Zalety korzystania z warstwy 2 nie tracą czasu na weryfikację górników i nie zakłócają podstawowego protokołu blockchain.

Przykładami rozwiązań warstwy 1 są:

-        Sharding

-       Zmiany protokołu konsensusu

Sharding jest powszechnym rozwiązaniem skalowalności warstwy 1, nad którym pracuje wiele projektów. Zamiast wymagać od sieci sekwencyjnego działania na każdej transakcji, sharding dzieli te zestawy transakcji na małe zestawy danych znane jako "shardy". Sieć może następnie obsługiwać te fragmenty równolegle.

Wiele projektów, takich jak Ethereum, przechodzi od wolniejszych, bardziej nieefektywnych algorytmów konsensusu, takich jak Proof-of-Work (PoW), do szybszych, mniej marnotrawnych protokołów, takich jak Proof-of-Stake (PoS). Zarówno Bitcoin, jak i Ethereum wykorzystują PoW, w którym górnicy wykorzystują swoją moc obliczeniową do rozwiązywania trudnych kryptograficznie równań. Chociaż PoW jest bardzo bezpieczny, może być niezwykle powolny. W dobry dzień Bitcoin może obsłużyć tylko 7 transakcji na sekundę, podczas gdy Ethereum może obsłużyć tylko 15-20. Dlatego też Ethereum próbuje przejść z PoW na PoS za pośrednictwem protokołu Casper.

Największą zaletą warstwy 1 jest to, że nie trzeba nic dodawać do istniejącej architektury.

Mimo że oba rozwiązania są dobre i użyteczne, oba mają również problemy, które należy rozwiązać. Największym z nich jest dodawanie tych rozwiązań do istniejących protokołów. Nie ma sensu umieszczać niepotrzebnych kodów do eksperymentowania, gdy miliony dolarów są codziennie przedmiotem transakcji na blockchainie.